لیلی بریم‌نژاد1 
، سعیده بزازیان* 2، فاطمه برخورداری1 ، نسرین رضائی3
، سعیده بزازیان* 2، فاطمه برخورداری1 ، نسرین رضائی3
1- مرکز تحقیقات مراقبت‌های پرستاری و مامایی، پژوهشکده مدیریت سلامت، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
2- گروه آموزشی روان‌شناسی بالینی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ،Bazzazian.saeideh@wtbut.ac.ir
3- گروه آموزشی مشاوره، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران
2- گروه آموزشی روان‌شناسی بالینی، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ،
3- گروه آموزشی مشاوره، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران
چکیده: (287 مشاهده)
زمینه و هدف: ایران در حال حاضر جزو کشورهایی است که سطح باروری پایین‌تر از سطح جانشینی است و مسأله تصمیم به عدم فرزندآوری ریشه در عوامل بسیاری دارد که پژوهش حاضر به بررسی عوامل خانوادگی و فردی از دیدگاه زنان پرداخته است.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کیفی با رویکرد تحلیل محتوای قراردادی است. نمونه پژوهش در نیمه دوم سال 1401 از جامعه زنان متأهل 30 تا 45 سال ساکن مناطق مرکز، شمال، جنوب، غرب و شرق شهر تهران که به طور ارادی تصمیم به عدم فرزندآوری گرفته‌اند، انتخاب شد. روش نمونه‌گیری هدفمند براساس معیارهای ورود و خروج پژوهش و به صورت گلوله برفی بوده و با تعداد 19 زن اشباع حاصل شد. جهت جمع‌آوری اطلاعات از مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با رویکرد گرانهام و لاندمن و با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA 2022 انجام یافت.
یافته‌ها: طی فرایند تحلیل داده‌ها دو درون‌مایه عوامل خانوادگی و عوامل فردی مؤثر بر عدم تمایل به فرزندآوری به دست آمد. برای هر درون‌مایه 4 طبقه و برای هر طبقه دو زیرطبقه استخراج شد. به این ترتیب که عوامل خانوادگی با چهار طبقه مشکلات ناشی از خانواده منشأ، توافق در عدم فرزندآوری، زندگی زناشویی متزلزل و عدم رضایت از زندگی و عوامل فردی با چهار طبقه آرمان‌گرایی، خودمحوری و فردگرایی، تأثیر منفی فرزندآوری بر سلامت مادر و تعارض بین نقش حرفه‌ای و نقش مادری به عنوان عوامل تعیین‌کننده تصمیم‌گیری برای عدم فرزندآوری شناسایی شدند.
نتیجه‌گیری: این مطالعه کیفی پیچیدگی فرآیند تصمیم‌گیری در مورد عدم تمایل به فرزندآوری را در این گروه سنی روشن کرده و لزوم پرداختن به عوامل فردی و خانوادگی در کنار سایر عوامل را در سیاست‌گذاری‌های افزایش جمعیت برجسته می‌سازد.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کیفی با رویکرد تحلیل محتوای قراردادی است. نمونه پژوهش در نیمه دوم سال 1401 از جامعه زنان متأهل 30 تا 45 سال ساکن مناطق مرکز، شمال، جنوب، غرب و شرق شهر تهران که به طور ارادی تصمیم به عدم فرزندآوری گرفته‌اند، انتخاب شد. روش نمونه‌گیری هدفمند براساس معیارهای ورود و خروج پژوهش و به صورت گلوله برفی بوده و با تعداد 19 زن اشباع حاصل شد. جهت جمع‌آوری اطلاعات از مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با رویکرد گرانهام و لاندمن و با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA 2022 انجام یافت.
یافته‌ها: طی فرایند تحلیل داده‌ها دو درون‌مایه عوامل خانوادگی و عوامل فردی مؤثر بر عدم تمایل به فرزندآوری به دست آمد. برای هر درون‌مایه 4 طبقه و برای هر طبقه دو زیرطبقه استخراج شد. به این ترتیب که عوامل خانوادگی با چهار طبقه مشکلات ناشی از خانواده منشأ، توافق در عدم فرزندآوری، زندگی زناشویی متزلزل و عدم رضایت از زندگی و عوامل فردی با چهار طبقه آرمان‌گرایی، خودمحوری و فردگرایی، تأثیر منفی فرزندآوری بر سلامت مادر و تعارض بین نقش حرفه‌ای و نقش مادری به عنوان عوامل تعیین‌کننده تصمیم‌گیری برای عدم فرزندآوری شناسایی شدند.
نتیجه‌گیری: این مطالعه کیفی پیچیدگی فرآیند تصمیم‌گیری در مورد عدم تمایل به فرزندآوری را در این گروه سنی روشن کرده و لزوم پرداختن به عوامل فردی و خانوادگی در کنار سایر عوامل را در سیاست‌گذاری‌های افزایش جمعیت برجسته می‌سازد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
مراقبت‌هاي پرستاري
انتشار: 1403/11/1 | انتشار الکترونیک: 1403/11/1
انتشار: 1403/11/1 | انتشار الکترونیک: 1403/11/1
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
